Teraz weźmy części kodu z kilku naszych poprzednich przykładowych programów.

Następujący kod pojawił się w rozdziale "proste przykłady".

def fact(n)
  if n == 0
    1
  else
    n * fact(n-1)
  end
end

puts fact(ARGV[0].to_i)

Ponieważ jest to pierwsze objaśnienie, zbadamy każdą linię osobno.

Silnie

def fact(n)

W pierwszej linii, def jest instrukcją służącą do definiowania funkcji (lub bardziej precyzyjnie, metodą, będziemy więcej rozmawiać o tej metodzie w późniejszym rozdziale). Tutaj, to określa że funkcja fact bierze pojedynczy argument, odnoszący się do n.

if n == 0

Instrukcja if służy do sprawdzania warunku. Kiedy warunek jest spełniony, następny fragment kodu jest wykonywany; w przeciwnym razie, cokolwiek jest po else zostanie wykonane.

1

Wartość z if'a to 1, jeżeli warunek jest spełniony.

else

Jeśli warunek nie jest spełniony, kod stąd do end jest wykonywany.

n * fact(n-1)

Jeżeli warunek nie został spełniony, wartość z if'a zostanie wynikiem n pomnożonym przez fact(n-1).

end

Pierwszy end zamyka blok if

end

Drugi end zamyka blok def.

puts fact(ARGV[0].to_i)

To wywołuje naszą funkcję fact() z wartością określoną w wierszu poleceń oraz wypisuje jej wynik.

ARGV jest tablicą, która zawiera argumenty z wiersza poleceń. Tablica ARGV zawiera łańcuchy znaków (stringi), więc musimy skonwertować je na liczby całkowite przez to_i. Ruby nie konwertuje łańcuchów do liczb całkowitych automatycznie tak jak perl.

Co by się stało, gdybyśmy podali temu programowi liczbę ujemną? Czy widzisz problem? Czy możesz to naprawić?

Łańcuchy znaków

Następnie zbadamy program łamigłówkę z artykułu o łańcuchach znaków. Ten przykład jest nieco dłuższy, więc ponumerujemy linie dla odniesień.

slowa = ['pietruszka', 'seler', 'marchewka']
sekret = slowa[rand(3)]

print "trafienie? "
while trafienie = STDIN.gets
  trafienie.chop!
  if trafienie == sekret
    puts "Wygrałeś!"
    break
  else
    puts "Przykro mi, przegrałeś."
  end
  print "trafienie? "
end
puts "To słowo to "+sekret+"."

W tym programie jest nowa struktura kontroli, while, jest użyte. Kod pomiędzy while a jego zakończeniem end będzie wykonywany tak długo jak pewien określony warunek pozostanie prawdą. W tym przypadku, guess=STDIN.gets jest zarówno aktywną instrukcją (pobierającą linię wejściową od użytkownika i zachowującą ją jako odp), a warunek (jeśli nie ma wejścia, odp, które reprezentuje wartość całego trafienie=STDIN.gets wyrażenie ma wartość nil, która spowoduje przerwanie pętli while).

STDIN jest obiektem standardowego wejścia. Zwykle trafienie=gets robi to samo, co trafienie=STDIN.gets.

rand(3) w linii 2 zwraca losową liczbę w przedziale od 0 do 2. Ta losowa liczba jest użyta do wyciągnięcia jednego z członków tablicy slowa.

W linii 5 czytamy jedną linię ze standardowego wejścia przez metodę STDIN.gets. Jeśli EOF (koniec pliku) występuje podczas pobierania linii, gets zwróci nil. Tak więc kod związany z tym while będzie powtarzany dopóki nie zobaczy ^D (spróbuj ^Z lub F6 pod DOS/Windows), co oznacza koniec wejścia.

guess.chop! w linii 6 usuwa ostatni znak z trafienie; W tym przypadku będzie to zawsze znak nowej linii, dostaje ten znak by odzwierciedlić naciśnięcie klawisza Return (enter), ale nie jesteśmy tym zainteresowani.

W linii 15 drukujemy tajne słowo. Napisaliśmy to jako instrukcję puts (put string) z dwoma argumentami, które są drukowane jeden po drugim; ale byłoby to równie efektywne, gdyby to było zrobione z jednym argumentem, zapisując sekret jako #{sekret} by było jasne, że jest to zmienna do przetworzenia, a nie dosłowne słowo drukowane:

puts "To słowo to #{sekret}."

Wielu programistów uważa, że ​​jest to czytelniejszy sposób formułowania wyjścia; buduje to pojedynczy łańcuch i przedstawia go jako pojedynczy argument dla puts.

Ponadto, jesteśmy już przyzwyczajeni do idei użycia puts dla standardowego wyjścia skryptu, ale ten skrypt wykorzystuje natomiast print w liniach 4 i 13. Nie są one zupełnie takie same. Wyjście print zwraca dokładnie to, co jest podane; puts zapewnia również znak końca linii. Używanie print w liniach 4 i 13 pozostawia kursor obok tego co było właśnie drukowane, zamiast przenosić go na początek następnego wiersza. Tworzy to rozpoznawalny znak zachęty do wprowadzania danych przez użytkownika. Na ogół, poniższe cztery połączenia wyjścia są równoważne:

# nowa linia jest dodawana przez puts, jeżeli już jej tutaj nie ma:
puts  "Żona Darwina, Esmeralda, zmarła w przypływie pingwinów."

# nowa linia musi być jawnie dodany do polecenia print:
print "Żona Darwina, Esmeralda, zmarła w przypływie pingwinów.\n"

# możesz konkatenować wyjście stosując +:
print 'Żona Darwina, Esmeralda, zmarła w przypływie pingwinów.'+"\n"

# lub konkatenować przez podawanie więcej niż jednego łańcucha:
print 'Żona Darwina, Esmeralda, zmarła w przypływie pingwinów.', "\n"

Jeden możliwy haczyk: czasami okno tekstowe jest zaprogramowane tak, aby bufor wyjściowy przez wzgląd na szybkość, zbiera poszczególne znaki i wyświetla je tylko wtedy, gdy podany jest znak nowej linii. Więc jeśli skrypt zgadywanki nie pokazuje wierszy aż użytkownik dostarcza odpowiedzi, buforowanie jest prawdopodobnym winowajcą. Aby upewnić się, że tak się nie stanie, można opróżnić(flush) wyjście zaraz po wydrukowaniu wiersza. To mówi standardowemu wyjściu urządzenia (obiekt nazwany STDOUT), "nie czekaj; wyświetl co masz w buforze teraz."

04 print "trafienie? "; STDOUT.flush
  ...
13 print "trafienie? "; STDOUT.flush

A w rzeczywistości, byliśmy bardziej ostrożni z tym w następnym scenariuszu.

Wyrażenia regularne

W końcu zbadamy program z rozdziału o wyrażeniach regularnych.

st = "\033[7m"
en = "\033[m"

puts "Enter an empty string at any time to exit."

while true
  print "str> "; STDOUT.flush; str=gets.chop
  break if str.empty?
  print "pat> "; STDOUT.flush; pat=gets.chop
  break if pat.empty?
  re = Regexp.new(pat)
  puts str.gsub(re, "#{st}\\&#{en}")
end

W linii 6, warunek pętli while jest zawsze prawdą, co w efekcie daje nam nieskończoną pętlę. Jednak umieszczamy instrukcję break w 8 i 10 linii by uciec z pętli. Te dwa break'i są także przykładem "modyfikatorów if." Modyfikator if wykonuje instrukcje po swojej lewej stronie wtedy i tylko wtedy, gdy określony warunek jest spełniony. Konstrukcja ta jest niezwykła, gdyż działa logicznie od prawej do lewej, ale jest tak dlatego, ponieważ dla wielu ludzi jest to podobny naturalny wzór w mowie, który to naśladuje. Ma ono też zaletę, zwięzłość, gdyż nie wymaga instrukcji end do powiedzenia interpreterowi ile z następującego kodu ma być warunkowa. Modyfikator if jest tradycyjnie stosowany w sytuacjach, gdzie instrukcja i warunek są wystarczająco krótkie by zmieścić się razem w jednej linii skryptu.

Zauważ różnicę w interfejsie użytkownika w porównaniu do skryptu ciągu-zgadywania. Ten pozwala użytkownikowi zakończyć naciskając klawisz Enter w pustym wierszu. Testujemy dla pustego ciągu wejściowego, nie dla jego nieistnienia.

W liniach 7 i 9 mamy "nie-destruktywny" chop; znowu mamy pozbyć się niechcianego znaku nowej linii zawsze otrzymywanego od gets. Dodaj wykrzyknik i mamy "destruktywny" chop. Co za różnica? W ruby, mamy umownie dołączony '!' lub '?' na końcu nazw pewnych metod. Wykrzyknik (!, czasami głośny tak jak "huk!") oznacza coś potencjalnie destrukcyjnego, to znaczy, że coś może zmienić wartość tego, co to dotyka. chop! ma bezpośredni wpływ na łańcuch, ale chop daje Tobie obciętą kopię bez psucia oryginału. Oto ilustracja tej różnicy.

ruby> s1 = "forth"
  "forth"
ruby> s1.chop!       # This changes s1.
  "fort"
ruby> s2 = s1.chop   # This puts a changed copy in s2,
  "for"
ruby> s1             # ... without disturbing s1.
  "fort"

Będziesz też czasem widzieć chomp i chomp! używany. Są bardziej selektywne: koniec łańcucha jest wyłączany tylko wtedy, gdy tworzona jest nowa linia. Więc dla przykładu, "XYZ".chomp! nic nie robi. Jeśli potrzebujesz zapamiętać różnicę tego trick'u, pomyśl o osobie albo zwierzęciu próbującym coś przed podjęciem decyzji o wzięciu kęsa, w przeciwieństwie do siekania siekierą na oślep.

Inna konwencja nazywania metod pojawia się w liniach 8 i 10. Znak zapytania (?, czasem wyraźnie głośne jak "heh?") wskazuje na "twierdzenie" metodę, jedną która może zwrócić zarówno prawę czy fałsz.

Linia 11 tworzy wyrażenie regularne obiektu z łańcucha dostarczanego przez użytkownika. Prawdziwa praca jest ostatecznie gotowa w linii 12, która używa gsub(od ang. globally substitute) do globalnego zastąpienia każdego porównania tego wyrażenia z samym sobą, ale otoczonego przez znaczniki ANSI; Ta sama linia wyświetla również wyniki.

Moglibyśmy podzielić linię 12 na osobne linie, tak jak poniżej:

highlighted = str.gsub(re,"#{st}\\&#{en}")
puts highlighted

lub w "destrukcyjnym" stylu:

str.gsub!(re,"#{st}\\&#{en}")
puts str

Spójrz ponownie na ostatnią część linii 12. st i en zostały zdefiniowane w liniach 1-2 jako sekwencje ANSI które sprawiają, że kolor tekstu jest odwrócony i normalny, odpowiednio. W linii 12 są one zawarte w #{}, aby zapewnić, że są one właściwie interpretowane jako takie (i w zamian nie widzimy drukowanych nazw zmiennych). Pomiędzy nimi widzimy \\&. To jest trochę chytre. Od zastąpienia łańcucha w cudzysłowie parą backslash'y będących interpretowanych jak pojedynczy backslash; co gsub zobaczy właściwie jako \&, i że dzieje się specjalny kod, który odnosi się do tego, co pasowało do wzorca w pierwszej kolejności. Tak więc nowy łańcuch, gdy będzie wyświetlony będzie wyglądał tak jak pierwszy z wyjątkiem tego, że te fragmenty które pasują do wzorca będą wyświetlone w odwróconych kolorach.